චණ්ඩියා

පහළ බාලාංශයේ අකුරු කරනා සමයේ මා තරම් දඟකාරයෙකු මුළු පාසලේම නොවූ බව එසමයෙහි ප්‍රාථමික අංශයේ මුල් ගුරුතුමා අපේ අම්මා සමග පවසනු මට යන්තම් මතකය. පහළ බාලාංශයේදී පමණක් නොව ඉහළ බාලාංශය පසු කර පළමුවැනි පන්තිය කරා යනතෙක්ම මම ප්‍රාථමික අංශයේ ‘චණ්ඩියා’ වීමි. එකල පාසල පැවැත්වූ සෑම දිනකම අඛණ්ඩව පන්ති භාර ගුරුතුමියගෙන් දඬුවම් ලැබූ එකම ශිෂ්‍යයාද මම වීමි. එකී වාර්තාව තමා විශ්‍රාම යනතුරුම කිසිවෙකුටත් බිඳ හෙළීමට නොහැකි වූ බව පහළ බාලාංශයේ මට අකුරු කළ නාලිනී ගුරු මව මෑතකදී අහම්බෙන් හමු වූ කලෙක මා හා පැවසුවේ සිනහසෙමිනි. 

එකල අපගේ පාසල් විවේක කාලය මිනිත්තු පහළොවකට පමණක් සීමා විය. විවේක කාලයේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කරන කල්හි හැමදාමත් පන්දුවට පහර දුන්නේ මා නායකත්වය දැරූ පිලයි. මම එහි ආරම්භක පිතිකරුවාද වීමි. ප්‍රතිවාදී පිල කාසියේ වාසිය දිනූ දිනයක් විණිද, එදිනද ඔවුහු නොපැකිලව පන්දුවට පහර දීමේ වාරය අප පිලට පැවරීමට තරම් ත්‍යාගශීලී වූහ. ඇතැම් දිනවල මම ආරම්භක පිතිකරුවා ලෙස ක්‍රීඩා කරන අතරතුරම තරග තීරකවරයාගේ භූමිකාවද රඟපෑවෙමි. මා දැවී ගියේද නැද්ද යන්න තීරණය කිරීමේ අවසන් අභිමතානුසාරී බලය තිබුණේ ද මා අතය. එම බලයට අභියෝග කළ කිසිවෙකු විනිද හේ මා පයට තණතිල්ල මෙන් පෑගී පොඩි වී ගියේය.

එකල ‍අපේ අම්මාද ඉගැන්වීම කළේ මා උගත් පාසලේමය. පාසල ඇරුණු කල මා රැගෙන යන්නට එන ඇයට නාලනී ගුරුතුමිය පමණක් නොව, මා නිසා හිරිහැරයට ලක් වූ ළමෝද, ඔවුන්ගේ දෙමාපියෝද ගතු කියන්නට පුරුදුව සිටියහ. නිවසට යන තෙක්ම තමන්ට මා නිසා විඳින්නට සිදු වී ඇති අවමන් පිළිබඳව මා හට දෙස් දෙවොල් තබමින් යන අම්මා, සවසට වැඩ ඇරී නිවසට එන තාත්තාටද මාගේ නොපනත්කම් ගැන ආඩපාලි කියන්නට අමතක නොකළෙන් ඒ සෑම දිනකම තාත්‍තාගේ වේවැල් කසායේ රස ද නොඅඩුවම විඳගන්නට මට අවකාශ ලැබුණි. 

එහෙත් ඒ කිසිවක් මගේ දඟකාරකම්වලට තිත තැබීමට සමත් වූයේ නැත. මගෙන් පහර කන හෝ අඩත්තේට්ටම්වලට ලක් වන මගේ පන්තියේ සිසුන් ඒවා විඳදරාගෙන සිටිනතාක්, මම බාහිරින් පැමිණි මෙකී තර්ජන අබිමුව ඊජිප්තුවේ මුබාරක් මෙන්ද, ලිබියාවේ ගඩාෆි මෙන්ද, අප කොදෙව්වේ රාජරාජමහාමාත්‍යාදීන් මෙන්ද  නොසැලී සිටියෙමි. වරක් පළමුවැනි පන්තියේ ගුරුතුමිය ආදරයෙන් මා ඈ සමීපයට කැඳවා,  මාගේ චණ්ඩිකම් නිසා අපේ අම්මාගේ ද ‘සායම’ යන බැවින් මෙතැන් පටන් හෝ විනීතව හැසිරීමට වග බලාගන්නා ලෙස මහනායක ස්වාමිපාදයන්වහන්සේ නමක මෙන් මට ගුරුහරුකම් දුන්නා මතකය. පහළ බාලාංශයේදීත්, ඉහළ බාලාංශයේදීත් මා අම්මාගේ සායම යවා ඇති බැවින් තව දුරටත් යවන්නට සායමක් නොමැති බව පවසා ඒ මොහොතේම මම ඇය නිහඬ කළෙමි. කිසිවෙකුටත් අභියෝග කළ නොහැකි බලයකින් එසමයෙහි මම මන්මත්ව සිටියෙමි.

ඒ අප දෙවැනි පන්තියට උසස් වූ කාලයයි. මෙකල මට සෙනසුරු මහ දශාව ලබා ඇති බව අම්මා, තාත්තා හා පවසනු ඇසී ගත වූයේ දින කිහිපයක් පමණි. මෙතුවක් කල් මගේ අඩත්තේට්ටම් වැර වෑයමින් ඉවසා වදාළ, පහළ බාලාංශයේ මා ප්‍රතිවාදී ක්‍රිකට් පිලේ නායකයා ඔහු හා ‘ගුටි පොරයකට’ එන ලෙස මට අභියෝග කළේ මා විස්මයට පත් කරමිනි. විවේක කාලයේදී පන්තිය පිටුපස බිත්තියත්, මහ පාරෙන් පාසල වෙන් කරන විසල් තාප්පයත් අතර පටු බිම් කඩ මධ්‍යයේ අපේ සටන ඇරඹිණි. පළමු විනාඩි කිහිපය තුළදී මා වීරයෙකු ලෙස සටන් කළත්, වසර දෙක තුනක් තිස්සේ මා නිසා විඳි පීඩාවන්ගෙන් පදම් වී සිටි ප්‍රතිවාදියා හමුවේ සටන වැඩි වේලාවක් අල්ලාගෙන සිටින්නට මට හැකි වූයේ නැත. කිරිපල්ලට වැදුණු පා පහරකින් මම ඇද වැටුණෙමි. වීරයා මැරුණු බව තුඩින් තුඩ රැව් දෙන්නට ගත වූයේ සුළු වේලාවකි. පසු දිනයේ විවේක කාලයේදීද පෙරදී මගෙන් පහර කෑ තවකෙකු මට අභියෝග කර ජයගත්තේ රැස්ව සිටි සිසුන්ගේ ප්‍රීති ඝෝෂා මධ්‍යයේය. ඊළඟ දිනයේ විවේක කාලයේදී වසර තුනකට පසු මා නායකත්වය දැරූ ක්‍රිකට් කණ්ඩායමට පළමුව පන්දු යැවීමට සිදු විණ.

තුන්වැනි පන්තියට ගිය අලුත, අපේ පන්ති කාමරය පාමුළ පිහිටි ගැඹුරු අගලක් තුළට ඇදගෙන වැටෙන තෙක්ද, අගල තුළ සතර පයින් සෑහෙන වේලාවක් සැතපී සිටින්නට සිදු වන තෙක්ද මට පහර දුන් තවත් සිසුවෙක් පාසලේ මගේ භීම සමය අවසන් කළේය. එයින් පසු පාඩම් වැඩ කෙරෙහි වැඩි අවධානයක් යොමු කරනු විනා එකිනෙකාට අභියෝග කර ගුස්ති ඇල්‍ලීමේ පුරුද්ද මම සදහටම අත් හළෙමි. 

 

දැන් අලුත් වීරයෝ බිහිව සිටිති. ඔවුන් එක්සත්ව එක්සිත්ව මට අභියෝග නොකළේ වී නම් තවමත් පාසලේ චණ්ඩියා මාය. මා නායකත්වය දැරූ විවේක කාලයේ ක්‍රිකට් කණ්ඩායමටද දැන් උදාවී ඇත්තේ නරක කල දසාවකි. ඔවුහු දැන් පන්දු යැවීමෙන් පමණක් සැනසෙති. කිරිපල්ලට වැරෙන් පහරක් එල්ල කර මා බිම හෙලූ ප්‍රතිවාදී පිලේ නායකයා දැන් ආරම්භක පිතිකරුවා මෙන්ම තරග තීරකවරයාද වී හමාරය. සිදු වී ඇත්තේ භූමිකා මාරු වීම පමණක් නොවේද?

© තිළිණ රුවන් මලලසේකර

29.12.2011

සිඩ්නි නුවරදීය.